Oglądając, lub czytając wiadomości możemy wzruszyć się do łez, lub zbulwersować. Wiele komunikatów wzbudza silne emocje: euforii, wzburzenia lub poruszenia.

 20 sierpnia w „Wydarzeniach” podano informację, że obligatoryjna, bezwzględnie konieczna jest operacja, aby ratować rocznego chłopca. Ta właśnie wiadomość zainspirowała, nakłoniła do działania wielu empatycznych ludzi, którzy dokonywali przelewów na wskazane konto. W ciągu kilkunastu godzin od apelu o pomoc dla Antosia cierpiącego na złożoną wadę serca i tętnic płucnych uzbierano brakujące pół miliona na wykonanie operacji.

Coraz więcej młodych ludzi zapatrzonych w telefon komórkowy dostrzegamy na ulicy. Czasami są tak zaabsorbowani, że przechodząc w dozwolonym lub niedozwolonym miejscu nie zwracają uwagi na przejeżdżające samochody. Ta dekoncentracja, nieuwaga  może doprowadzić do  poważnego wypadku. Niestety może. ale nie musi być to przejawem, świadczącym o uzależnieniu. Zaintrygowani są grami, portalami społecznościowymi. Jak dowodzą badania nastolatkowie  posiadają większe skłonności do wpadania  w szpony nałogów niż osoby dorosłe. Jednak niezależnie od wieku wszyscy jesteśmy predysponowani do popadnięcia w zależność od Internetu. Zakupy na portalach aukcyjnych, czat oraz wiele innych stron ekscytuje, pasjonuje wielu z nas.

Przyłączmy się do akcji „Wojtusiowe nakrętki”. Wojtuś choruje na Mukowiscydozę i pieniądze uzbierane ze zbiórki zostaną przekazane na leczenie i rehabilitację.

Mukowiscydoza to choroba, która zaburza prawidłową pracę układu oddechowego, pokarmowego a nawet rozrodczego. 

Większość z nas codziennie zaopatruje się w butelki z wodą. Po wypiciu wyrzucamy opakowanie na śmietnik wraz z nakrętką. Teraz pamiętajmy, aby zakrętkę zostawić i wrzucić do pojemnika, w którym będziemy wytrwale zbierać te plastikowe pokrywki. Inicjatywa nie wymaga od nas nakładu pieniężnego ( oprócz zakupu napoju, który sami wypijemy) i pamięci, aby pozostawić to cenne plastikowe wieczko, które  w większej ilości umożliwi leczenie i i rehabilitację chorego chłopca.

Cały nasz naród pogrążony jest w żałobie.

Niestety sprawdził się najczarniejszy scenariusz dotyczący pięcioletniego Dawidka, którego ciało zostało odnalezione w sobotę. Cała Polska z niepokojem obserwowała poczynania zdeterminowanej policji. Przez dziesięć dni poszukiwań wielu z nas  pokładało ufność, żywiło nadzieję, że chłopczyk żyje i znajduje się w bezpiecznym miejscu.  Sceptycznie podchodziliśmy do hipotezy dotyczącej ewentualnej śmierci dziecka. Wszelkie insynuacje, że dziecko nie żyje wydawały nam się absurdalne, irracjonalne.

Czy randka z osobą poznaną w Internecie nie stanowi zagrożenia i jest zupełnie bezpieczna?

W obecnych czasach wiele znajomości nawiązujemy poprzez portale społecznościowe i randkowe. Poznajemy człowieka, który nas intryguje, ekscytuje, wzbudza nasze zainteresowanie. Imponuje nam swoją erudycją, elokwencją i  wszechstronnymi kompetencjami. Piszemy ze sobą coraz częściej. Oczekujemy z entuzjazmem i podekscytowaniem na kolejne spotkanie w sieci.

 Szeroki asortyment żywności znajdujący się na półkach sklepowych sprawia, że nie potrafimy przejść obojętnie. Tak wiele produktów nas absorbuje, intryguje, przykuwa naszą uwagę. W jaki sposób zignorować i zdystansować się do umieszczonej na ilustracji opakowania rodziny, która rozkoszuje się kiełbaskami z grilla ? To opakowanie wzbudza nasze zainteresowanie i wzmaga apetyt pomimo, że jesteśmy po treściwym posiłku. Bez rozważenia umieszczamy kartonik z kiełbaskami w naszym koszyku. „A może akurat w sobotę pojedziemy na działkę i usmażymy na grillu”. Takim myśleniem staramy się umotywować, uzasadnić zakup, który nie był niezbędny. Wręcz przeciwnie nasza lodówka kolokwialnie mówiąc „pęka w szwach”  od  nadmiaru wędlin, ale jak sobie wyperswadować chęć kupna  tak pysznie wyglądających kiełbasek.

 Do napisania tego artykułu zainspirowała mnie kolejna informacja dotycząca naruszenia prawa przez osobę pełniącą funkcję publiczną, której postępowanie powinno służyć za moralny wzór. Sędzia to profesja, która  cieszy się ogromnym autorytetem i prestiżem. Niestety w każdej grupie zawodowej mogą znaleźć się osoby, które odciskają hańbiące piętno i przynoszą ujmę godności danego zawodu.

 W życiu każdego rodzica następuje zakończenie  pewnego rozdziału np.: w momencie opuszczenia przez dorosłe już dziecko domu rodzinnego. Dzieci, które przewijaliśmy, kołysaliśmy  do snu, wychowywaliśmy, tak szybko dorosły i wyjechały do innego miasta w celu znalezienia pracy,  kontynuacji nauki lub z powodu założenia własnej rodziny. Gwar, harmider nad  którym nie można było zapanować nagle ucichł. Jednak ta cisza jest bardziej irytująca od tej wrzawy. Apatia, chandra i pustka zagościły w naszych domach i naszych sercach. Pamiętamy jakby to było zaledwie wczoraj: umorusane rączki I nóżki z błota, grymasy przy obiedzie itp. Wtedy czułyśmy zmęczenie, znużenie, sforsowanie. A teraz tęsknimy za tymi chwilami….

 Właściciele oraz pracownicy sklepów  przeważnie monopolowych przeżywają prawdziwą gehennę związaną z notorycznymi incydentami ze strony delikwentów, którzy zakłócają spokój. Dopuszczają się kradzieży alkoholu. Podejmują próby zastraszenia, celem wyłudzenia tegoż produktu. Wiele osób twierdzi, że sposób postępowania tych ludzi świadczy o degeneracji i zdemoralizowaniu. Ich wybryki, karygodne poczynania określane są mianem patologii.

Żadne racjonalne argumenty nie wpływają na nich. Po dokonaniu kradzieży ignorują polecenie zwrotu artykułu  i zachowując się w sposób impertynencki, arogancki opuszczają sklep nie zwracając towaru. Sporadycznie zdarzają się ekstremalne sytuacje gdy ekspedienci sami usiłują  odzyskać skradzione towary. Wymaga to odwagi, gdyż  osoba będąca pod wpływem alkoholu, środków odurzających może zareagować w sposób agresywny. Jest to więc ryzykowne przedsięwzięcie. Dochodzi wówczas do scysji, awantur. Złodziejaszek zostaje poproszony o wyjście ze sklepu. Niestety prośba zostaje zbagatelizowana, zlekceważona. Wulgaryzmy, sarkazmy skierowane pod adresem pracowników padają, aż do momentu przybycia funkcjonariuszy policji. Władze interweniują nagminnie, ale niestety bezskutecznie, ponieważ Oni znowu powracają w to miejsce.

Do napisania tego artykułu zainspirował mnie incydent, w którym młodzi ludzie z poniżeniem i pogardą odnosili się do osoby na wózku inwalidzkim. Sarkazmy, ironie skierowane pod adresem tej osoby wywołały irytację, oraz zbulwersowanie wielu ludzi, którzy byli świadkami. Takie zachowanie można interpretować jako wynik braku empatii i może zasługiwać jedynie na dezaprobatę, słowa krytyki.

Zbliża się koniec roku szkolnego i wystawianie ocen. Niestety nie wszystkim uczniom zostanie przyznane prawo do nauki w wyższej klasie.

Nasuwa się nurtujące pytanie: my jako rodzice w jaki sposób mamy zareagować na wiadomość od córki, syna, że nie otrzyma promocji do następnej klasy? Domyślam się, że takiej informacji nie odbierzemy z entuzjazmem, jednak nie okazujmy bulwersacji, dezaprobaty i nie wykrzykujmy, że dziecko jest laikiem. Możemy odczuwać różnego rodzaju emocje: wzburzenie, irytację oraz obiekcje do samych siebie, że zbyt sporadycznie konsultowaliśmy się z nauczycielami i nie motywowaliśmy dziecka do nauki. Zadając pytanie: „Jak tam w szkole?” najczęściej otrzymywaliśmy odpowiedzi, które nie wzbudzały zaniepokojenia, choć zawsze były lakoniczne: ”spoko, w porzo”. Tłumaczyliśmy, że takie zachowanie może wynikać ze znużenia i kiepskiego samopoczucia po lekcjach. Niestety te krótkie, lapidarne odpowiedzi powinny w nas zaświecić czerwone światełko.

W życiu każdego człowieka pojawiają  się skomplikowane, najeżone trudnościami sytuacje, które wywołują przykre emocje. Choroba, utrata pracy i różne inne wydarzenia wpływają na nas w sposób destrukcyjny. Pozbawiają nas optymizmu,  chęci do życia. Jesteśmy przygnębieni  i rozgoryczeni. Często tego rodzaju opresje doprowadzają do depresji. Poszukujemy pocieszenia, pokrzepienia, podniesienia na duchu. Niestety wiele osób  szuka ukojenia w używkach takich jak alkohol, który jak doskonale wiemy umożliwia zapomnieć jedynie na chwilę a następnie powraca z podwójną siłą. Do istniejących problemów dochodzi również kac. To nie jest adekwatna metoda na konsolację, otuchę.

W sobotę ogłoszono że protest nauczycieli został zawieszony, aby uczniowie mieli możliwość dalszej nauki, a maturzyści mogli podejść do egzaminu dojrzałości. Jednak pewien procent młodych ludzi jest ukontentowanych z odbioru świadectwa ukończenia szkoły i pomimo wcześniejszego złożenia deklaracji maturalnej dokonują rezygnacji z przystąpienia do matury. Uzasadnienie tej decyzji jest różnorodne np.: lęk przed uzyskaniem niepomyślnego wyniku. Odczuwanie stresu na jednych wpływa w sposób stymulujący, inspirujący, a natomiast u innych ta presja jest demobilizująca i odbiera chęć zaangażowania się do powtórzenia materiału. Nie należy myśleć sceptycznie, pesymistycznie. Optymistyczne nastawienie jest newralgiczne. Należy uwierzyć w siebie i we własne  możliwości.

Dzieci klas trzecich szkół gimnazjalnych w dniach od 10 do 12 kwietnia przystępują do egzaminów. Egzamin składa się z części humanistycznej, matematyczno – przyrodniczej i w ostatni dzień test z języka obcego. POWODZENIA!

Wielu rodziców zastanawia się nad przyszłością swoich dorastających dzieci. Zagłębiają się w rozważaniach dotyczących wyboru zawodu, który będzie najbardziej adekwatny dla ich pociech. Jest to kwestia wzbudzająca obiektywne wątpliwości. Ostatnio znajoma postawiła mi nurtujące ją pytanie: czy praca policjanta jest dla jej syna właściwa? Zaskoczyła mnie, gdyż nie posiadam kompetencji, uprawnień do sugerowania, doradzania w tak newralgicznych kwestiach. Chciałabym pomóc, ale nie znam aspiracji, predyspozycji tego młodego człowieka i  nie czuję się upoważniona, aby kwestionować, negować lub wręcz przeciwnie afirmować rodzaj szkoły i zawód.

Wielu młodych ludzi kończąc gimnazjum staje przed dylematem racjonalnego wyboru szkoły i zawodu. W tym okresie dorastania szeroki wachlarz profesji, w których mogą się kształcić sprawia trudność wyznaczenia celu kariery zawodowej. Cały szereg dziedzin absorbuje młodzież i w związku z tym w wielu przypadkach podjęta decyzja jest nierozważna, nieroztropna. Nastolatkowie dokonują wyboru bez zaangażowania się w tą kwestię i bez przeanalizowania czy po ukończeniu będą mieli perspektywy spełniania się w tym zawodzie. Dość często sugerują się opiniami kolegów. Nie rozumieją, że inwestują we własną przyszłość i nie powinni kierować się decyzjami podjętymi przez przyjaciół. Najwłaściwszą opcją jest precyzyjne rozważenie: jakimi atrybutami, atutami dany nastolatek się wyróżnia i czy są one obligatoryjne i nieodzowne do wykonywania tego rodzaju zawodu na jaki się zdecydował.